Miłość, która już się nie zdarza - czyżby?

Rilla

No właśnie: Zuzanna! Skoro mieli Zuzannę, mogli spokojnie skupić się na swoim życiu uczuciowym, bo dom mógł ogarnąć ktoś inny! Mr. Green

Włóczykijka

Też myślę, Rillo, że Maud olała sprawę - tym bardziej, że już po bodajże czwartej części dość miała serdecznie Ani i chciała całą serię zakończyć, ale czytelnicy (i wydawcy) się na to nie godzili, w konsekwencji czego pisała na siłę i sama sądziła, że to nie to, co wcześniejsze części (jak mówi Molly w swojej książce dotyczącej życia Maud).

Bo faktycznie - to książka dla dziewczynek, niemal "ku pokrzepieniu serc" marzących o wielkiej miłości i chociażby przywołany przez Kasię wątek zazdrości Ani o Krystynę tego dowodzi, ale to za mało! Nawet dla "dzieciaków", myślę. Bo czasem zdarza się rozmowa przy stole, jednak w niej też nie ma "tego czegoś". A drobne rzeczy, jak np. to, że później sypiali w osobnych pokojach, też o czymś świadczy (i bynajmniej nie mówię tu o tym, że nie mogli ze sobą wytrzymać, wręcz odwrotnie. Very Happy

Chyba nawet ktoś zażartował, że się nie mogą od siebie odpędzić i dlatego kolejne dziecko jest w drodze, a już by mogli sobie odpuścić). Widać, że jest to pisane na siłę, no. Maud w swoich "wielkich latach" daje nam piękno miłość w całej jej krasie, dojrzewającą, aż do "Wymarzonego domu", odkąd poziom zaczyna się walić i zostaje Ania - mama, Gilbert - tata, którzy nie mają niemal żadnego znaczenia w powieści (a przecież to główni bohaterowie cyklu, halo!) i w końcowych częściach mamy tylko kilka scenek jak ta z Krystyną, które, mam wrażenie, mówią "Nie, Ania i Gil nie umarli, wciąż żyją, nie widzicie tego, ale daję słowo, że kochają się jak te 30 lat temu!". Moje romantyczne serduszko nie jest zaspokojone. Nie chciałabym, że od razu wszystko kręciło się tylko wokół ich związku, no bo nie, dzieci i ich przygody też były fajnym pomysłem i ważną kwestią, ale kilka więcej scenek, słów, które by wypowiadali przy tych wszystkich przygodach dzieciaków... Czy proszę o zbyt wiele?
A co by nie wyjść na zupełnego hejtera, to dorzucę, że z kolei podobało mi się to, że też wiele osób, a nawet same dzieci, mówiły o tym, jak dobry jest związek państwa Blythe - bo to też o czymś świadczy. Wink

Co do "przechodzenia" uczucia - myślę, że nie przechodzi. Powszednieje, tak. No, do pewnego stopnia. Bo po iluś latach zaczynasz ufać Temu Jedynemu, już się tak nie wstydzi pokazać mu bez make-upu, rumieńce pojawiają się rzadziej, ale jeśli to jest to, to (z tego, co wiem, co słyszałam - póki co, sama się wypowiadać nie mogę) te emocje zostają. To nie jest tak, że się sobie podobają, biorą ślub, minie kilka lat i nagle są ze sobą z przyzwyczajenia. A jeśli tak jest, to znaczy, że coś nie gra. Właściwa osoba zawsze wzbudza w nas lekko przyspieszone bicie serca, gonitwę myśli, ciepło w sercu i motyli w brzuchu.
A o tej miłości sama marzę. Bo, spójrzcie, to prosta historia, ale naprawdę piękna. Poznali się w szkole. On był podrywaczem i cwaniakiem, nadepnął jej na odcisk, a ona, dumna i pamiętliwa, próżna, olewała go tyle czasu DLA ZASADY, mimo tego, że zaczynała go lubić-lubić. W między czasie był ktoś inny. Były przerwy, życie szło dalej i widywali się rzadziej. A los chciał, żeby byli razem i i tak się spotkali, i tak. I był problem z ślubem, musieli na siebie czekać, a później śmierć Joy, a później nadmiar obowiązków rodzicielskich i coraz mniej czasu dla siebie. A jednak to przetrwało. Jednak Ania wciąż się rumieniła, gdy ją obejmowała (o czym jest napisane, chyba któryś z synów to mówił), a Gil wciąż nazywa ją "dziewczynką Anią". I chociaż "wszyscy" mówią, że to takie słodkie, cukierkowe i głupie, to myślę, że wcale tak nie jest. Nie jest to przesłodzone. Jest piękne - bo prawdziwe. Tak jest i tyle. A tym słodsze się wydaje, że Maud ma wprawę w opowiadaniu ciepłych historyjek. Gdyby zmienić język, styl pisania, pewnie nie było to tak dla niektórych trudne do strawienia, a jednak ich relacja wciąż by zachwycała swoją prostotą.

(Ale się rozpisałam, ha ha! Very Happy

)

Rilla

A mnie pozostaje tylko się pod Twoją wypowiedzią podpisać, gdyż dokładnie to samo myślę Wink

Kasika

Ej dobra, zapytam. O co chodzi z tą "dziewczynką Anią"? Nie było w moim tłumaczeniu. Tylko "Aneczko" przy stole Mr. Green

Rilla

U mnie było jak byk "dziewczynko-Aniu", co zresztą wydawało mi się infantylne (Aneczkę chyba bardziej bym przełknęła. Chociaż nie. Nie przełknęłabym, gdyż nienawidzę tego typu zdrobnień) Laughing

W oryginale, jak mniemam stało "Anne-girl", określenie używane choćby przez ciotkę Józefinę Barry.

Włóczykijka

"Aneczka" - bez urazy, ale brzmi, jak dla wiejskiej dziewuchy. U mnie jest "Dziewczynko Aniu". I osobiście uważam to za słodkie, że w niektórych momentach nazywał ją w taki właśnie sposób. Nie trzeba było wielkich wyznań, w tym, i w jej reakcji, zawierała się cała ich miłość. Już widzę, jakie obrazy przeszłości stawały im obojgu przed oczami...

Rilla

Dokładnie. Wszak tego typu drobiazgi składają się na trwałe, głębokie uczucie - znak, że ciągle im na sobie zależy Wink

Kasika

W sumie to Ania była wiejską Aneczką. Mnie to dość przekonuje, bardziej niż dziewczynka, pewnie dlatego, że jestem przyzwyczajona do takiego tłumaczenia Smile

Rilla

"Dziewczynka" brzmi ciutkę niepoważnie Wink

Włóczykijka

I o to chodzi. Jak dla mnie - on wciąż widział w niej tę rudą, dumną i obrażoną dziewczynkę (no bo o nastolatce jeszcze nie możemy mówić). I to też brzmi tak opiekuńczo. Każdy ma swoje zdanie, ale ja tam jestem zachwycona takim tekstem.

Michal77

Ja również uważam że istnieją takie miłości i takie pary które mogą dostąpić tego wielkiego szczęścia, choć myślę że dziś jest to bardzo trudne.

Ja kochałem prawdziwie dwie dziewczyny, były to moje dwie wielkie miłości, w tych relacjach były cudowne chwile, lecz te uczucia się skończyły, po czym ja wpadałem w depresje i bardzo cierpiałem.
Na pewno gdzieś we mnie jest to pragnienie takiej pięknej miłości jaką mieli Ania i Gilbert, ale już nie bardzo wierzę że mi się przytrafi, a z drugiej strony nie chcę kolejny raz przeżywać tych samych cierpień i tego wszystkiego.

Mam kilku wspaniałych przyjaciół, w tym jedną najdroższą przyjaciółkę Edytkę która jest dla mnie jak siostra od ośmiu lat i na tym mi najbardziej teraz zależy - żeby ich nie stracić.

kasia_demańska · Wysłany: Nie 12:06, 03 Mar 2019 Temat postu:

Istnieje taka miłość - tylko trzeba pamiętać, że nie ma nic za darmo. Każda z osób w związku musi nie tylko dać coś z siebie, ale też z siebie zrezygnować, ustąpić w wielu punktach.

Szkoda, że dzisiejszy świat proponuje nam zupełnie inne modele miłości (oraz "miłości"), bo gdybyśmy chcieli zawalczyć w naszym życiu o tę idealną, przy odpowiedniej dozie wytrwałości (zakładając, że starają się obie strony) nie ma opcji, żeby się nie udało Smile