Emily of the New Moon/Emilka z Księżycowego Nowiu

Kasika

Aura tajemniczości jest z całą pewnością. Weźmy chociażby te dzikie, niewytłumaczone sytuacje jak narysowanie przez sen domku i odnalezienie chłopca. tak jakaś nieokreślona siła działała przez jej ręce... Przyszło mi właśnie do głowy, że Emilka byłaby niezłą kandydatką na opętaną w sumie

Justyna7

Lisa_56

Kasik

Zajrzałam do Emilki kilka lat temu... i nie spodobała mi się. Nie wiem, chyba byłam za mała na tą książkę. Ale Drogie Panie, wasze pochlebne opinie kopnęły mnie w tyłek i posłały do biblioteki.

Zaraz zabiorę się za lekturę Smile

konwalia

Kurcze pieczone, przecież jakiś czas tutaj jestem, a nie napisałam nic o mojej ulubionej książce!!
Emilkę od razu pokochałam, jako postać, jako bohaterkę książki i jako całą serię o niej. Najbardziej jakoś przypadł mi do gustu początek- może dlatego, że przy tym sama wspominam swoje dzieciństwo i trochę się rozklejam jak to dziewczyna Wink

Tęskno mi czasem za dzieciństwem, bo ono już przeminęło i nigdy nie powróci. To co uwielbiam w książkach Maud to to, jak bardzo czyste i beztroskie są. Wiele scen jest na łonie natury, bohaterki są związane z naturą, a to, zwłaszcza to, wiąże mnie z nimi. Bo raczej nie posiadam takiej wyobraźni jak Ania, czy nadprzyrodzonych zdolności jak Emilka. Jednak wiąże mnie z nimi jedna bardzo ważna cecha- uwielbienie świata za to jaki jest i wiara w to, że jest dobry. Kiedy w szkole po raz drugi wypożyczyłam z biblioteki całą serię o Emilce, przyjaciółka zapytała: co w tym jest "fajnego"? W ogóle po co to czytać?!
Taaa, a ponoć uważa się za wielką polonistkę. Wink

Emilka forever! Smile

Włóczykijka

Ta książka jest bardzo podobna, m.in. tematyką, do "Ani z Zielonego Wzgórza", więc głównie chciałabym się skupić na tym, co je różni. Po pierwsze, przeżycia Emilki są głębiej opisane, mniej powierzchownie. Wygląd bohaterów jest lepiej i dokładniej przedstawiony. Wielkim plusem, choć zależy, kto co lubi, jest to, że rozwój Emilki, jej dorastanie, jest bardzo widoczne, nawet autorka wskazuje na niego palcem. W przypadku Ani różnicę wieku i dojrzałości można nawet ledwo co zauważyć w "Ani z Zielonego Wzgórza" (12 lat) i "Ani z Wyspy Księcia Edwarda" (ok. 50 lat) (pomijając fakt, że Ania zawsze była dziecinna). Książka cała, choć chyba jednak mniej interesująca niż "Ania...", jest bogatsza, jest w niej mniej poczucia humoru i luzu, ale więcej skupienia na bohaterach, więcej można przeczytać między wierszami, co jest bardzo fajne. Książka ta jest też napisana lepszym stylem, jak mi się wydaje. Książka generalnie jest wspaniała, pełna wesołości, ciepła, optymizmu, romantyzmu i wszystkiego, co lubię w książkach Maud.

Rilla

A teraz chwila prawdy... *wdech-wydech*

Nie mogę znieść Ilzy. Z całego serca. Niezmiernie mnie irytowała przez cały cykl i wręcz dziwiłam się, czemu ona i Emilka mogły się zaprzyjaźnić. Ale cóż, Emilki jako osoby też za bardzo nie darzę sympatią, więc w sumie sprawa wydaje się dosyć jasna Laughing

Książka posiada kilka dobrych momentów (kompletnie zaczarował mnie epizodyczny w sumie motyw z "kobietą, która sprawiła lanie królowi" i jego późniejsze następstwa fabularne), jednak poza tym (w mojej opinii, zaznaczam!) niczym szczególnym się nie wyróżnia, a chwilami wręcz nudzi. Z ciekawości niedawno odświeżyłam sobie tę trylogię, aby skonfrontować moje pierwsze, jeszcze dziecięce wrażenia z "dorosłym" spojrzeniem i niestety doszłam do tego samego wniosku. Za dużo mamrotania o pisarstwie, za dużo pragnienia sławy, chwały i Maud wie czego jeszcze (wybaczcie brutalną nadszczerość, jak mawiał nieoceniony Bernard Żeromski z "Jeżycjady"), okraszonych do tego dumą rodową. Totalnie nie moje klimaty, co przyznaję z bólem, chociaż - przynajmniej częściowo - powinnam się z Emilką identyfikować. Ale nie potrafię. I biję się w piersi za ten brak sympatii do wspomnianej serii.

Mea culpa!

Włóczykijka

Chyba powinnyśmy zorganizować jakąś spowiedź zbiorową, bo przyznam, że odnoszę takie samo wrażenie jak Rilla. I aż dziwnie nie lubić czegoś, co stworzyła Maud, ale jednak tak jest. Jestem z siebie dumna, że chociaż przeczytałam całość i mogę to powiedzieć, zapoznawszy się z całością. Aczkolwiek kusi mnie, by przeczytać raz jeszcze - a nuż jednak coś mnie tam bardziej chwyci. Nie może to być aż tak złe, chyba.

Rilla

Uff, czyli jednak nie zwariowałam, kamień z serca, moja droga Włóczykijko! Mr. Green

To w sumie nie chodzi o warsztat Maud, gdyż jest on bez zarzutu, lecz o samą fabułę i postacie. Kompletnie nie przypadły mi do gustu. No, może poza Perry'm, który akurat został dość sensownie ukształtowany i generalnie miał potencjał.

Wiki

Jak dla mnie Emilka... jest o wiele bardziej dojrzała warsztatowo. Maud zaczęła przekuwać swoje doświadczenia w sferze uczuć, myśli na to, co pisze. Podobny proces widać w Rilli i szalenie mi się to podoba.
W Emilce widać ten płowy odblask z pożaru rozpaczy, który trawił Maud jako człowieka. Coś pięknego w swoim smutku.

Kasika

Tak czytam, czytam, i jedyne, co jestem w stanie napisać to, że też nie przepadałam za Ilzą. Ale w Tadziu byłam wręcz zakochana! Muszę sobie odświeżyć tę serię, bo w sumie to niewiele więcej pamiętam Mr. Green

Rilla

Jak dla mnie Tadzio nie był tragiczną postacią, tylko zwyczajnie było go za mało, dlatego ciężko było mi się do niego jakoś bardziej przywiązać. Żeby tylko nie krytykować dodam, że wątki metafizyczne (szczególnie ten z "ocaleniem" Tadzia, czy odnalezieniem zaginionego chłopca) dawały przyjemny dreszczyk

.

Włóczykijka

A właśnie! Tadzio i jego relacja z matką to, jak dla mnie, kolejny dobry temat, ale zmarnowany w sporym stopniu, bo nierozwinięty. A szkoda...

Rilla

Otóż to, Włóczykijko! Mr. Green