Władysław Broniewski

Joanna Anna

Ostatnio czytam poezje Broniewskiego. Piękne wiersze, choć często pełne smutku.

Moja miła

Ja już nie chcę poetycko łgać,

ja chcę widzieć to, na co patrzę,

a przy tobie — śmiać się i łkać,

i tak na zawsze.

Spojrzyj, miła, jaki biały śnieg,

nad nim błękit sklepiony jak kościół.

Chodź na nartach na tamten brzeg

radości.

W tym pokoju, pełnym słońca, bez krat,

dobrze sercu, ale za ciasno...

Wiesz, nie spałem tysiąc lat,

teraz chcę zasnąć.

Rozpalimy na szczytach gór

ogromne ognie,

będzie głód, pożoga i mór —

ty pomyśl o mnie.

Ja tak kocham, jak pada śnieg,

jak świeci Orion.

Nie ma drutów. Jest tamten brzeg —

krematorium.

Kasik

Piękne...
Ach Joasiu, zrobiłaś to samo co Wiki.
Ale dziękuję wam dziewczęta!

Mogłabyś "podrzucić" jeszcze troszkę?

Joanna Anna

Dzień dobry, kochana! Śniegi
świat niedługo zawieją.
Aż po jeziora brzegi
bieli się wszystko - nadzieją.

Mnie - cóż? Kieliszek koniaku,
pióro, kawałek papieru,
myślę i "w braku laku",
(znaczy natchnienia) - papieros.

Pomyślę jeszcze: kocham,
pomyślę dłużej: w płacz...
Chciałem szczęścia choć trochę,
a teraz płaczę - patrz.

Ogólnie ma bardzo piękne wiersze poświęcone tragicznie zmarłej córce Joannie. Mówili jednak do niej Anka.

Parvati

Broniewski urodził się w Płocku, tak jak ja. Ogólnie w Płocku jest jego pomnik, zresztą moim zdaniem bardzo brzydki. Znam parę jego wierszy, w tej chwili przypomina mi się Bagnet na broń i jakiś inny wiersz, w którym całkiem ładnie opisywał Mazowsze. Ale w sumie za jego poezją nie przepadam.

Joanna Anna

Anka, to już trzy i pół roku,
długo ogromnie,
a nie ma takiego dnia, takiego kroku,
żebym nie wspomniał o mnie:

o mnie, osieroconym przez ciebie,
i choć twardość sobie wbijam w łeb,
nie widzę cię w żadnym niebie
i nie chcę takich nieb!

Żadna tu filozofia
sprawy tej nie zgładzi:
mojej matce, mojej siostrze było: Zofia,
i jakoś czas na to poradził.

A ja myślę i myślę o tobie
po przebudzeniu, przed snem...
Może ja jestem coś winien tobie? -
bo ja wiem.

Na Powązkach ośnieżona mogiła,
brzozy coś mówią szelestem...
Powiedz, czyś ty naprawdę była,
bo ja jestem...

Anka, 1956