Kącik poetycki

Joanna Anna

Tutaj możemy podyskutować o ulubionych poetach i wierszach.
Macie ulubione wiersze? Jak tak-to tutaj możemy się nimi podzielić Smile

.
Ja kocham Poświatowską, Gałczyńskiego. Dzisiaj czytałam Tuwima-Kasik namawiał Wink

.

Wiersz, który nie tak dawno widziałam na zaproszeniu ślubnym:).

Już kocham cię tyle lat,
na przemian w mroku i w śpiewie,
może to już jest osiem lat,
a może dziewięć – nie wiem.

Splątało się, zmierzchło – gdzie ty, a gdzie ja,
już nie wiem – i myślę w pół drogi,
że tyś jest rewolta i klęska, i mgła,
a ja to twe rzęsy i loki.

Konstanty Ildefons Gałczyński

Ona

Kiełkował w duszy dziwny niepokój. (Przeczucia).
Ktoś grał (z moderatorem) fantazję Szopena.
- Drgnęła nagle, jak gdyby od szpilki ukłucia.
Przyszła zła zmora dziewczyn: trapiąca migrena.

I przyłożyła ręce do tłukącej skroni,
I przymrużyła oczy. I cała pobladła.
A w uszach monotonnie, natrętnie coś dzwoni.
I podeszła powoli (śmierć... śmierć...) do zwierciadła.

Obejrzała się. Potem na chwilę stanęła.
Spojrzenie. Uśmiech nikły. (A głowę coś toczy).
Pięknym kobiecym ruchem stanik swój opięła.
(Uwypuklone piersi drażniły mi oczy).

Potem - podeszła do mnie. Blisko. Strasznie blisko.
(Słuchałem...) Szła woń słodka od włosów kasztanu;
Za rękę mnie ujęła... (zawrót!... pada wszystko!...)
I rzekła wolno: "Chciałam--coś--powiedzieć--panu--"

Julian Tuwim

Kasik

Niedługo dojdę chyba do stwierdzenia, że bardziej od epiki i dramatu lubię właśnie lirykę. Lubię, nie lubię, kocham. Do grona ulubionych dołączył niedawno Tuwim. A dołączył do: Gałczyńskiego, Baczyńskiego, Asnyka. W gronie lubianych znajduje się: Pawlikowska, Poświatowska, Ostrowska (jak widać, wolę panów Mr. Green

). Zastanawiam się czy lubię Mickiewicza, Słowackiego i Norwida, ale rozstrzygnę to kiedy lepiej zapoznam się z ich twórczością. I chyba polubię Lechonia i Świrszczyńską. Nie chcę wymieniać wszystkich ulubionych utworów, ale przytoczę kilka z nich.

Poświatowska Halina, *** [świat jest pusty]

świat jest pusty
odkąd poszedłeś
nie można żyć bez materii uśmiechu
świat umarł
na pożar lamp
blady księżyc
ponad twoimi ustami
dogorywa
świat jest zły
odkąd poszedłeś
szczerzy zęby
i futro wilcze napina
to co było ciepłem zwiniętym w kłębek
nie jest
świat - kosmicznie zgubiony w sobie
z zimna drży

Asnyk Adam, Ja Ciebie kocham!

Ja ciebie kocham! Ach, te słowa
Tak dziwnie w moim sercu brzmią.
Miałażby wrócić wiosna nowa?
I zbudzić kwiaty, co w nim śpią?

Miałbym w miłości cud uwierzyć,
Jak Łazarz z grobu mego wstać?
Młodzieńczy, dawny kształt odświeżyć,
Z rąk twoich nowe życie brać?

Ja ciebie kocham! Czyż być może?
Czy mnie nie zwodzi złudzeń moc?
Ach nie! bo jasną widzę zorzę
I pierzchającą widzę noc!

I wszystko we mnie inne, świeże,
Zwątpienia w sercu stopniał lód,
I znowu pragnę - kocham - wierzę -
Wierzę w miłości wieczny cud!

Ja ciebie kocham! Świat się zmienia,
Zakwita szczęściem od tych słów,
I tak jak w pierwszych dniach stworzenia
Przybiera ślubną szatę znów!

A dusza skrzydła znów dostaje,
Już jej nie ściga ziemski żal -
I w elizejskie leci gaje,
I tonie pośród światła fal!

Świrszczyńska Anna, Jej śmierć ma szesnaście lat

Konając we krwi na bruku
skąd ma wiedzieć, ze kona.
Jest tak szczelnie wypełniona młodością,
ze nawet jej konanie jest młode.

Nie umie umierać. Umiera przecież
pierwszy raz.

Tuwim Julian, Noc

Przyjdziesz nocą. Zostaniesz do rana
I otulisz mnie lekko ramiony.
Ja ci powiem: o, moja nieznana.
Ty mi powiesz: o, mój wytęskniony.

Będziesz moja. Ustami się wpije
W wargi twoje, od nocnych róż krwawsze,
Obłąkany szał szczęścia przeżyję,
Ale umrze coś we mnie na zawsze.

Zacałuję się sobą! W pierścieni
Splot drgający zakłuje twe ciało,
I uśniemy rozkoszą zmęczeni
I niepomni, że wszystko się stało.

Obudzimy się. Ciężką nienawiść
W głuchych duszach bez słów poczujemy
Zło nam w oczach zaświeci, jak zawiść,
I jak głaz będzie smutek nasz niemy.

Ale nocą znów przyjdziesz. Do rana
Będziesz słodko mnie tulić ramiony.
Ja ci powiem: o, moja nieznana!
Ty mi powiesz: o, mój wytęskniony!

Tuwim Julian, Ojczyzna

Ojczyzną moją jest Bóg,
Duch, Syn i Ojciec wszechświata.
Na kazdej z moich dróg
Ku Niemu dusza ulata.

Ojczyzną moją jest łan,
Łan Polski, prostej, serdecznej,
Niech mi pozwoli Pan
W nim znaleźć spoczynek wieczny.

Ojczyzną moją jest dom,
Kochany dom rodzicielski,
Przytułek cichym snom
Młodości sielskiej-anielskiej.

Patrzę, strudzony śród dróg,
W oczu twych błękit przeczysty,
I jest w nim wszystko: i Bóg
I Polska i dom ojczysty.

i wiele innych...

cdn. Mr. Green

(to brzmi jak groźba)
Swoją drogą, muszę sobie te ulubione zapisywać, wczoraj odkryłam piękny wiersz Tuwima i za nic nie mogę sobie go przypomnieć, pamiętam tylko, że był piękny Laughing

oj Kasik, Kasik.

Lisa_56

Kasik

Nie mogłam się powstrzymać przed umieszczeniem tego cudeńka tutaj Smile

Antoni Słonimski

Żal

Gdy cię spotkałem raz pierwszy
Mokre pachniały kasztany.
Zbyt długo mi w oczy patrzyłaś
Ogromnie byłem zmieszany.
Pod mokre płaty gałęzi
szedłem za tobą w krok.
Serce me trzymał w uwięzi
Twój fiołkowy wzrok.
Dawno zużyte słowa
wróciły do mnie znów
i zrozumiałem od nowa
znaczenie prostych słów.
I tak się jakoś stało
że bez tak pachniał jak bez
i słowo pachnieć pachniało
i łzy były pełne łez.
Tęsknota, słowo zużyte
otwarło mi swoją dal...
Jak różne są rzeczy ukryte
w króciutkim wyrazie żal.

Edit:

[link widoczny dla zalogowanych]

Joanna Anna

Piękny wiersz-przypomniałam sobie, że czytałam już go Smile

.

Kasik

Szukając pewnego wiersza, natknęłam się na takie "coś" Smile

Lecą listki z drzewa - Wincenty Pol

Lecą listki z drzewa, co wyrosły wolne;
Z nad mogiły śpiewa jakieś ptaszę polne!
Nie było — nie było, Polsko dobrze tobie,
Wszystko się zmieniło, a twe dzieci w grobie.

Popalone sioła, rozwalone miasta,
A w polu dookoła zawodzi niewiasta.
Wszyscy poszli z domu, wzięli z sobą kosy;
Robić nie ma komu, w polu gniją kłosy.

Kiedy pod Warszawą dziatwa się zbierała,
Zdaje się, że z sławą wyjdzie Polska cała.
Bili się przez lato, bili zimę całą, —
Lecz w jesieni za to i dziatwy nie stało.

Skończyły się boje, ale pusta praca,
Bo w zagony swoje nikt z braci nie wraca;
Jednych ziemia gniecie, a inni w niewoli,
A inni po świecie bez chaty i roli.

Ni pomocy z nieba, ani ludzkiej ręki;
Pusto leży gleba, darmo kwitną wdzięki!
O polska kraino! Gdyby ci rodacy,
Co za ciebie giną, wzięli się do pracy,

I po garstce ziemi z ojczyzny zabrali,
Już by dłońmi swymi Polskę usypali.
Bo wybić się siłą, ani daj nam Boże!
Gdy wrogów przybyło, a nikt nie pomoże.

A w planach:
[link widoczny dla zalogowanych]

Joanna Anna

Wincenty Pol związany był z moim liceum;). Jest tam sala jego imienia nawet.

konwalia

Wszystko, co złote, krótko trwa- Robert Frost

Złotem przyrody - pierwsza zieleń;
Po niej - już nic prócz spłowień, zbieleń.
Rozkwitu szczyt - to pierwszy listek,
Lecz przez godzinę ledwie: wszystek
Zwykleje w liść natychmiast potem.
Tak Eden zszarzał nam w zgryzotę,
Tak świt nam blaknie w światło dnia.
Wszystko, co złote, krótko trwa.

Krótki wierszyk Roberta Frosta, ale dla mnie wyjątkowy. Nie muszę tu już chyba nic dodawać- wiersz mówi wszystko bez owijania w bawełnę.. Smile

Wiki

Biała magia - K.K Baczyński

Stojąc przed lustrem ciszy
Barbara z rękami u włosów
nalewa w szklane ciało
srebrne kropelki głosu.

I wtedy jak dzban - światłem
zapełnia się i szkląca
przejmuje w siebie gwiazdy
i biały pył miesiąca.

Przez ciała drżący pryzmat
w muzyce białych iskier
łasice się prześlizną
jak snu puszyste listki.

Oszronią się w nim niedźwiedzie,
jasne od gwiazd polarnych,
i myszy się strumień przewiedzie
płynąc lawiną gwarną.

Aż napełniona mlecznie,
w sen się powoli zapadnie,
a czas melodyjnie osiądzie
kaskadą blasku na dnie.

Więc ma Barbara srebrne
ciało. W nim pręży się miękko
biała łasica milczenia
pod niewidzialną ręką.

Jakoś tak mi się ten wiersz przypomniał. Piękny.