Jane of Lantern Hill/Jana ze Wzgórza Latarni

Wiki

Jana, w porównaniu do Ani, Emilki czy Historynki wydaje sie postacią trochę zbyt papierową. Nie wiem, może to fakt, że "Jana..." była przeczytana przeze mnie jako ostatnia powieści Maudie, sprawił, że tak sądzę. A może po prostu tak jest. W każdym razie nie polubiłam jej tak jak lubię chociażby wyżej wspomniane postaci.

AdrianA

OJ! Ja nie czytałam tej książki, muszę ją dostać, bo z waszych wypowiedzi wnioskuję, że jest równie cudowna jak inne powieści Montgomery. Jak myślicie znajdę w księgarniach tę książkę? Bo w mojej bibliotece to zdecydowanie nie! Tak, jest tylko kilka książek o Ani i Emilce. Uboga kolekcja tej pisarki. Ale poszukam w sklepach internetowych:)

Kasika

Adriano, polecam szukanie pod innym tytułem, mianowicie Janka z Latarniowego Wzgórza. Mam wrażenie, że znajdziesz więcej propozycji, chociażby na allegro - już [link widoczny dla zalogowanych] widać ją za parę złotych zaledwie.
Kurczę, przeczytałam sobie parę naszych wypowiedzi i mam wielką ochotę wrócić do Janki. Ale to chyba bliżej jesieni. Mam wrażenie, że połknę ją w jeden dzień Mr. Green

AdrianA

Dziękuję za odpowiedź Smile

Skorzystam z linku, który mi podałaś, bo byłam na innych stronach i ceny tej książki to 30 zł., a są i droższe plus dostawa dziesięć zł. Za drogo dla mnie. Nie lubię przepłacać.
Pozdr.;*

Włóczykijka

Książka opowiadająca o losach małej Jane, która mieszka wraz matką, ciotką i babką w ponurym domu przy Gay Street, w którym niepodzielnie rządzi ostatnia z dam. Rodzice dziewczynki pokłócili się wiele lat temu i od tego czasu żyją w separacji. Pewnego dnia do ich domu przychodzi list od ojca z prośbą o przywiezienie Jane do niego na wakacje, na Wyspę Księcia Edwarda.
Książka ma tematykę typową dla Maud - niepozorna dziewczynka, bardzo osamotniona - istota jakich wiele, jej perypetie i droga do szczęścia. Ta historia różni się jednak dość znacznie od innych - tutaj miłość dotyczy rodziców głównej bohaterki, a nie jej samej. Bardzo otwarcie mówi się o rozwodach, o separacji, o problemach - Maud nigdy nie owijała w bawełnę i zawsze pisała o tematach prostych, realnych i życiowych, obecnych w prawdziwym świecie, ale nigdy jeszcze cała opowieść nie opierała się na historii bohaterów drugoplanowych (którzy, jak wszyscy inni, byli doskonale "skrojeni" - Maud jest w tym absolutną mistrzynią, zna naturę ludzką na wylot.).
W "Jane z Latern Hill" znajdziemy również, jak zawsze, wiele pięknych opisów - co równie ciekawe i zaskakujące, Pierwszorzędna Jane nie jest tak marzycielską i romantyczną istotką jak większość bohaterek powieści Maud, choć ma swój księżyc i marzy o nim do pewnego czasu, choć zachwyca ją piękno przyrody, bardzo różni się od swoich "kuzynek", bo tę cechę posiadała każda z bohaterek, i to mocno rozwiniętą.
Nie zabraknie tu również ciepłych i wesołych anegdotek z życia codziennego - to po prostu opowieść o prawdziwych ludziach i ich realnych smutkach i radościach, problemach i drodze ich rozwiązywania. Bardzo głęboka i mądra, a równocześnie lekka i sympatyczna, poruszająca i relaksująca, napisana, jak na Maud przystało, cudownym językiem. Mamy tutaj też mniej opisów przyrody niż zwykle, choć naturalnie pojawiają się one, nawet w sporej ilości, w porównaniu z co niektórymi twórcami. Przeważają jednak opisy uczuć, choć generalnie opisów jako - takich wiele nie ma, to nie to co np. cykl o Ani. Możliwe, że to też sprawia, iż książkę się czyta tak lekko, jeszcze lżej niż inne tej autorki.
Co warte wspomnienia i podkreślenia - książka ta, podobnie jak "Błękitny zamek", jest jedną z najbardziej realistycznych, jakie Maud napisała. Wszystkie historie mogłyby się wydarzyć, ale bardzo często są one wyolbrzymione, rozdmuchane - "Jane z Latern Hill" nie.
Dziwne, że historia ta zakończyła się w jednej książce - zwykle Maud rozwleka swoje opowieści na przynajmniej dwie. To dobrze, bo nie wiem, czego więcej można by się tu spodziewać. Podsumowując - książka jest absolutnie zachwycająca.

Kasika

Ja chyba gdzieś kiedyś czytałam, że była w przygotowaniu druga część Janki, ale głowy nie dam [może ktoś mógłby potwierdzić?]
Jeśli chodzi o realizm - to mnie właśnie najbardziej urzekło. Żadnych pożarów, powrotów po latach, po ciągnących się nieporozumieniach [mam dziwne wrażenie, że w rzeczywistości nie byłoby tak kolorowo, żeby ludzie ogarniali się i z pomocą przypadków godzili po takim czasie jak na przykład Ania i Gilbert czy Emilka z Tadziem...]
Natomiast co mnie jeszcze urzekło - cudowne wstawki dotyczące zajmowania się domem: moczenie ryby, pielenie grządek, zbieranie poziomek... Mi nigdy takich rzeczy nie jest mało! Tym bardziej, że to one w pewnym sensie tworzą książkowy, Maudowy klimat.

Rilla

Kasiu, też mi się obiło o uszy, że miała powstać druga część Wink

marigold

Iwona · Wysłany: Sob 9:05, 01 Mar 2014 Temat postu: Jana ze Wzgórza Latarni

Ja to bardziej odbierałam tak ,że Robin jeszcze nie wyszła z roli córki i była bardzo młodziutka i niedojrzała ,jak została matką.

Kasika · Wysłany: Sob 22:26, 01 Mar 2014 Temat postu:

Włóczykijka · Wysłany: Sob 22:41, 01 Mar 2014 Temat postu:

Mam tak samo, jak Iwonka. Z resztą, to jest piękne w powieściach Maud - nie ma ludzi idealnych, nie ma archetypów. Maryla była lepszą opiekunką? No nie, nie znała się na dzieciach, tak samo jak Robina, która sama dzieckiem była. Mnie się bardzo podobała jej postać, jej realizm. Co do pytania Kasi - na pewno lubiła i towarzystwo, ale wątpię, żeby "się puszczała". Było mówione, że wciąż tęskniła za swoim mężem, że wspomnienie o nim, choćby delikatne, sprawiało jej ból, że gdy szła na bal, taka wystrojona, była smutna, że szła, żeby babce nie robić przykrości itd.

Kasika · Wysłany: Sob 22:43, 01 Mar 2014 Temat postu:

Ale nie była zdolna żeby wziąć sprawy w swoje ręce i napisać do męża. A może to była też trochę duma... Kurczę. Ja jej po prostu jakoś nie lubię...

Włóczykijka · Wysłany: Sob 23:17, 01 Mar 2014 Temat postu:

No i to jest właśnie w niej dobre jako w postaci, nie w osobie - realizm. Dzięki temu powieść jest ciekawa.
Nie trzeba jej lubić, by uznać ją za ciekawą postać, adekwatną do historii. c; Gdyby była idealną matką, to by cała powieść nie miała najmniejszego sensu.
Ja nie mam nic przeciw niej. Nie mogę jej nie lubić, bo była po prostu słaba charakterem, tak jak mówicie, słaba, łatwa do manipulacji, nadwrażliwa, uległa, ale, no, tacy ludzie też są, i bardzo ładnie razem wyglądają, z mężem.

marigold · Wysłany: Nie 16:30, 02 Mar 2014 Temat postu:

Macie rację, dziewczyny. Ale wciąż będę się upierać i stać przy moim i Kasiki zdaniu Wink

Robin była słaba i zdominowana, prawda. Za wcześnie została matką, też racja. Ale, hej!, była w stanie przeciwstawić się swojej matce i wyjść za Andrzeja. Nikt jej do tego nie zmuszał, wręcz przeciwnie. Wiadomo, że to babka Jany sączyła jad i doprowadziła do "rozpadu" małżeństwa. Robin wraca z podkulonym ogonem i z dnia na dzień wyzbywa się jakiegokolwiek uporu. Akurat tego w tej postaci nie podważam. To jest bardzo dobrze uzasadnione - poczucie winy, chęć wynagrodzenia matce rozczarowania, duma, by nie pisać. Ale co to za matka, która daje pomiatać własną córką itp? Dla mnie Robin byłaby świetną starszą siostrą, ale nie matką.

Jej, nie mogę się wysłowić odpowiednio. Postać Robin jest dobra, bo nie jest idealna. Okey, to przyjmuję. Ale nie podoba mi się, że Maud jej nie krytykuje...

Iwona · Wysłany: Nie 17:24, 02 Mar 2014 Temat postu: Jana ze Wzgórza Latarni

Pewnie dlatego ,że Robin nie była czarnym charakterem ,jak babcia czy ciotka Irena.
Po za tym ja mam tak ,że lubię prawię każdą postać którą wymyślam ,wiec może Maud lubiła Robin ?